به گزارش علیرضا احسانی نیا از پایگاه خبری تحلیلی فرزانگان امیدوار به نقل از فردا: هنوز پای حسن روحانی از سفر یک هفته ای در نیویورک و آستاراخان به کشور بازنشده بود که هجمه ها علیه رئیس دولت یازدهم شدت گرفت. این بار اما منتقدان افرادی نبودند که همین یکی دو ماه پیش حسن روحانی با جمله "بروید به جهنم" پاسخشان را داده بود. حملات تند صورت گرفته بعد از بازگشت روحانی از آمریکا و روسیه این بار از سوی طیفی شکل گرفت که خود را عامل اصلی پیروزی روحانی در انتخابات سال 92 می دانند و در طول یکسال گذشته نیز بارها ابراز دوستی و محبت به رئیس جمهور داشته اند. اما رویکردی که حسن روحانی نیز مقابل این جریان اتخاذ کرده، فعلا سکوت است و دیگر خبری از پاسخگویی به منتقدان نیست.  
در این بین علت اصلی تغییر رویکرد اصلاح طلبان نسبت به روحانی نیز کاملا مشخص بود. اول اینکه اصلاح طلبان پیش از سفر روحانی به آمریکا از دیدار احتمالی وی با باراک اوباما دچار ذوق زدگی شده بودند اما رئیس جمهور کشورمان در گفتگوهای مختلفی که با شبکه های تلویزیونی و مطبوعاتی داشت اعلام کرد که شرایط این دیدار مهیا نیست. بنابراین اولین ضربه از سوی رئیس دولت به اصلاح طلبان وارد شد. خشم اصلاح طلبان برای بار دوم زمانی صورت گرفت که روحانی در مصاحبه با کریستین امان پور مجری شبکه تلویزیونی سی ان ان در خصوص بازداشت روزنامه نگاران در ایران گفت "فکر نمیکنم فردی به خاطر روزنامه نگاری یا فعالیت رسانه ای دستگیر شده باشد". همین اظهارات بهانه ای شد تا حملات سنگینی از سوی حامیان اصلاحات متوجه رئیس جمهور شود. گروه سوم نیز از سفر مستقیم حسن روحانی از نیویورک به روسیه و عکس های یادگاری وی با پوتین رئیس جمهور این کشور ابراز ناراحتی کرده بودند. چراکه این اقدام روحانی نوعی دهن کجی به کسانی بود که در رویای دیدار روسای جمهور ایران و آمریکا به سر می بردند. همین اقدامات نیز سبب شد تا پس از بازگشت روحانی از این سفر، ورق ارتباط اصلاح طلبان با دولت برگشته و لیبرال ها رویکرد جدیدی را نسبت به حسن روحانی اتخاذ کنند.  
 
رویکرد اول: انتقاد از روحانی 
 
صادق زیبا کلام یکی از اصلاح طلبانی بود که طی روزهای اخیر در خصوص اظهارات روحانی در جمع دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف لب به انتقاد گشود و گفت: "از روحانی انتظار داشتیم در خصوص آزادی اندیشه و ضرورت آن جدی‌تر و صبورانه‌تر صحبت می‌کرد. وی نگفت دانشجویان نباید ستاره‌دار شوند، آزادی انجمن‌ها و تشکل‌های دانشجویی از مسائلی بود که مطرح کرد اما به نوع دیگری. آقای روحانی کلیشه‌هایی از این دست را نباید بیان می‌کرد. او باید قرص و محکم می‌گفت اجازه انتقاد را به دانشگاهیان بدهید وگرنه دانشگاه به قبرستانی تبدیل خواهد شد." در جایی دیگر نیز ابراهیم اصغر زاده اینگونه از دولت روحانی انتقاد کرد: " اگر فقدان راهبرد روشن، دولت دوم اصلاحات را به زمین سخت و سنگلاخی زد، در دولت روحانی هنوز چند ماه نگذشته، آنچنان به اعتبار دولت ضربه زد که اثر مهرش تا پایان بر پیشانی دولت باقی خواهد ماند." عبدالله نوری نیز دیگر اصلاح طلبی بود که به انتقاد از عملکرد دولت پرداخت و گفت: "انتظار ما از روحانی این بود که برخی کارها را انجام دهد اما نه تنها کارهای مد نظر ما انجام نشد بلکه جریان دولت می خواهد با پول خرج کردن به جذب اصلاح طلبان بپردازد. روحانی قصد دارد سردمدار اصلاح طلبان شود اما اصلاح طلبان خودشان یک طیف جداگانه هستند و سردمدار هم دارند. ما نباید اجازه دهیم سردمداران خودمان کنار بمانند." 
روند انتقادی که اصلاح طلبان این روزها در پیش گرفته اند بیش از آنکه معنای وحدت در بین لیبرال ها و دولت داشته باشد، رنگ و بوی جدایی این دو جریان از یکدیگر را دارد. اصلاح طلبان این روزها مواضع سفت و سختی را نسبت به حسن روحانی و دولت وی اتخاذ کرده اند و این در حالی است که همین افراد تا پیش از سفر روحانی به آمریکا و روسیه، دولت روحانی را از خود و خود را از دولت روحانی می دانستند. در این بین روحیه منفعت طلبانه لیبرال ها زمانی آشکارتر می شود که در چنین موقعیتی وقتی حسن روحانی بر اساس منافع و مواضع آنان رفتار نمی کند و سخن نمی گوید، تمام حمایت های قبلی خود را زیر پا گذاشته و تند و تیزترین هجمه ها را علیه وی اتخاذ می کنند.  
 
رویکرد دوم: تخریب و عبور از روحانی 
 
هرچه به انتخابات مجلس دهم نزدیک تر می شویم، فاصله بین دولت و اصلاح طلبان نیز بیشتر شده و لیبرال ها برنامه و طرح های خود را برای جدا شدن از دولت حسن روحانی و حضور در انتخابات به صورت یک جناح مجزا در پیش می گیرند. اعضای این جریان می دانند که برای ایستادن روی پای خود و کسب موفقیت در انتخابات آینده باید اقداماتی را انجام دهند. اصولگرایان و دولت روحانی نیز 2 رقیب جدی این جریان برای حضور فعال در انتخابات مجلس خواهند بود. از همین رو لیبرال ها پروژه تخریب اصولگرایان به ویژه مجلس نهم را از مدت ها پیش آغاز کرده اند و حالا شرایط به گونه ای برای آنها مهیا شده که قصد دارند پروژه تخریب و عبور از حسن روحانی را نیز آغاز کنند. نمونه بارز آن نیز توهینی بود که یکی از هفته نامه های اصلاح طلب به بهانه نظرات خوانندگان، به حسن روحانی روا  داشت و وی را دروغگو خطاب کرد. این حملات و هجمه ها علیه دولت یازدهم و حسن روحانی تنها برای عبور جریان اصلاحات از یکی از رقبای انتخاباتی خود است. اقدامی که اصلاح طلبان همواره در قبال رقبای خود از آن بهره می گیرند.   
 
رویکرد سوم: ایجاد درگیری در دولت 
 
رسول منتجب نیا عضو حزب اعتماد در گفتگویی که با یکی از مطبوعات اصلاح طلب داشت، خواستار برکناری برخی مدیران درون دولت و جایگزینی آنها با اصلاح‌طلبان شد. منتجب‌نیا گفته است: پیشنهاد من این است که نیروهای اصلاح‌طلبی که در حاشیه بوده‌اند و به کار گرفته نشده‌اند را بیاورند و مسئولیت‌های کلیدی را به دست این افراد لایق بسپارند. خبر دارم مجموعه‌ای شبکه ‌وار علیه دولت روحانی کارشکنی می‌کنند. یک نفر از طیف دولت گذشته نقلی می‌کرد مبنی بر اینکه شبکه‌ای که الان در دولت داریم به صورت قوی کار می‌کند و اگر دستور دهیم، دولت را فلج می‌کند. دولتی‌ها باید بدانند با چنین پدیده‌ای مواجه هستند. یک شبکه اختاپوسی‌وار در درون دولت وجود دارد که به این دولت دل نبسته و دل در گرو دولت گذشته دارد. دولت با این افراد نمی‌تواند با تسامح برخورد کند. راه‌حل قضیه این است که نیروهای اصلاح‌طلب را بیاورند و در سمت‌های کلیدی بگمارند. تسامح هم نکنند و ترسی هم نداشته باشند. 
این اظهارات در شرایطی مطرح می شود که بیش از آنکه بوی دلسوزی و ترحم برای دولت روحانی داشته باشد، رنگ و بوی اختلاف افکنی و درگیری در درون دولت را دارد. این تئوریسین جریان اصلاحات در شرایطی از دولت می خواهد که همچون برگ خزان نیروهای درون دولت را بیرون کند که یکی از اصلی ترین شعارهای حسن روحانی و انتقاداتی که نسبت به دوران 8 ساله احمدی نژاد داشت همین مسئله بیرون کردن افراد یک دولت با روی کار آمدن دولت جدید بود. موضوعی که محمد رضا عارف نیز در مناظره های تلویزیونی نسبت به آن انتقاد کرد و غلامعلی حداد عادل در پاسخ به وی گفت که در دوران اصلاحات نیز همین اتفاق رخ داد و نیروهای ارزشی بسیاری از دولت بیرون انداخته شدند. اما حالا یکبار دیگر اهالی جریان اصلاح طلب با زیر پای گذاشتن شعار خود قصد دارند با فشار به دولت و بیرون راندن برخی نیروهای حاضر در دولت یازدهم، اول اصلاح طلبان را به راس قدرت نزدیک کنند و دوم با این کار نوعی درگیری و اختلاف در دولت یازدهم ایجاد کنند.  
17 ماه به زمان برگزاری انتخابات مجلس باقی مانده است. جریان های سیاسی نیز خیلی زودتر از آنچه که فکرش را می توان کرد، برای انتخابات صف بندی کرده اند. اما رویکردی که اصلاح طلبان نسبت به رقبای خود در پیش گرفته اند، روند تخریب و توهین است و حالا نوبت به حسن روحانی و یارانش رسیده است. اما در این بین آنچه که مغفول مانده دولت یازدهم و وظایفی است که در جهت منافع ملت بر دوش دارد. از این رو باید منتظر ماند و دید که اهداف دولت یازدهم فدای منافع و دعواهای سیاسی می شود یا خیر؟