بسمه تعالی
یکم: سوریه و مقاومت؛ دو واژهای که این روزها با هم عجین شدهاند، آنچنان که اگر تا چندی پیش دولت بشار اسد نزد عدهای ضعیف مینمود، امروز قدرتش مثالزدنی است؛ چراکه هر روز فشارهای جهانی و دستهای استکبار بیشتر و بیشتر در تغییر حکومت سوریه عیان میشود و این کشور همچنان چون سروی مقاوم ایستاده است و این ایستادگی با برگ برنده سیدحسن نصرالله بیشتر معنا پیدا میکند، آنجا که سوریه را نهتنها پل ارتباطی ایران و مقاومت لبنان و فلسطین میخواند، بلکه اذعان میکند که قسمتی از پیروزی 33 روزه و 22 روزه را مدیون موشکهای سوریه است.
یکم: سوریه و مقاومت؛ دو واژهای که این روزها با هم عجین شدهاند، آنچنان که اگر تا چندی پیش دولت بشار اسد نزد عدهای ضعیف مینمود، امروز قدرتش مثالزدنی است؛ چراکه هر روز فشارهای جهانی و دستهای استکبار بیشتر و بیشتر در تغییر حکومت سوریه عیان میشود و این کشور همچنان چون سروی مقاوم ایستاده است و این ایستادگی با برگ برنده سیدحسن نصرالله بیشتر معنا پیدا میکند، آنجا که سوریه را نهتنها پل ارتباطی ایران و مقاومت لبنان و فلسطین میخواند، بلکه اذعان میکند که قسمتی از پیروزی 33 روزه و 22 روزه را مدیون موشکهای سوریه است.
دوم: اگر تا دیروز شائبهای وجود داشت مبنی بر اینکه مردم یک پای درگیریها هستند و نارضایتیشان از دولت اسد آنها را برآشفته کرده است، اذعان لئون پانتا، معاون وزیر امور خارجه آمریکا و نیز اظهارنظر هوشیار زیباری، وزیر خارجه عراق و نیز روزنامه دیلیتلگراف، مبنی بر نفوذ گروهکهای تروریستی القاعده در شهرهای شمالی سوریه و ورود تسلیحات از مرز عراق به سوریه و نیز انفجارهای چند روز گذشته در دمشق و شهادت چند مقام ارشد دفاعی و امنیتی دولت اسد، این شائبه را به کلی از اذهان عمومی پاک کرد. ضمن اینکه دولتی که ْآنچنان بر اوضاع مسلط است که با شهادت ارکان اصلیاش، همچنان موضع خود را حفظ و خیلی سریع اشخاص جدید را جایگزین میکند و به ادامه پاکسازی شهر دمشق از گروههای مخالف و اغتشاشگر میپردازد، استوارتر از این مینماید که با چنین حملات تروریستی از پای درآید.
سوم: ناتو دارد تمام تلاشش را میکند تا گزینه نظامی را برای سوریه به اجرا بگذارد، اما روسیه برای بار چندم با نظامی شدن موضوع سوریه و ادامه تحریمها مخالفت و همراه با چین قطعنامه سازمان ملل را وتو میکند، اما آیا با وجود جنگهای فرسایشی و آمار به نسبت قابلتوجه نارضایتی از جنگ و نیز بدهیهای سرسامآور و نارضایتی مردم از وضعیت اقتصادی در اروپا، آنچه در لیبی اتفاق افتاد، در سوریه نیز رخ خواهد داد؟ آیا آمریکا با وجود در پیش رو بودن انتخابات ریاست جمهوریاش در نوامبر 2012 دست به چنین حماقتی خواهد زد؟ با توجه به وضعیت بیداری اسلامی در کشورهای منطقه و نیز نفرت مردم از حکومتهای دستنشانده، آیا اقدام نظامی علیه کشور سوریه، نتیجهی مطلوب را برای آمریکا و غرب دربر خواهد داشت؟ و آیا کشوری که سرعت عملش را در هدف قرار دادن جنگنده ترکیه به رخ کشیده است و یکی از عوامل پیروزی مقاومت لبنان و غزه در جنگهای 2006 و 2008 اسرائیل بوده است، به راحتی به اشغال نیروهای ناتو درخواهد آمد؟
چهارم: قدر مسلم، همهی این سؤالات، پاسخی جز این نخواهد داشت که گرچه شروع جنگ نظامی، حلاوتی را برای ناتو و شرکایش دارد، اما دیری نمیپاید که طعم تلخ و گزندهای گریبانگیرشان خواهد شد، چه اینکه حضور ناوگروه جنگی نیروی دریایی روسیه برای چندمین بار در آبهای مدیترانه و سواحل سوریه برای ناتو حامل پیامی آشکار است. حقیقتی که ناتو نمیتواند آن را نادیده بگیرد و باید از آن تعبیر جنگ جهانی را به خوبی دریافت کند. البته ذکر این نکته هم ضروری است که در صورت بروز جنگ علیه سوریه، کشورهایی مثل ایران و مقاومت لبنان و برخی گروههای مقاومت فلسطینی تماشاکننده نخواهند بود و دامنه جنگ به سرعت فراخ خواهد شد.